Κυριακή μεσημεράκι. Πέρνω από το χέρι την οχτάχρονη κόρη μου και κατευθυνόμαστε πρόσω ολοταχώς στο αγαπημένο μας σινεμά .Έχουμε επιλέξει μια ταινία με πολύ καλές κριτικές και το ηθικό της δίδαγμα σπουδαίο.COCO- Οικογένεια,όνειρα και παιδιά. Για το τί θα ακολουθούσε όμως δεν μας είχε προετοιμάσει κανείς!!!
Γίνεται η σχετική προετοιμασία (αγορά εισιτηρίων,αγορά ποπκορν και νερού) καθόμαστε στις θέσεις μας και η προβολή ξεκινά.
Aφηγείται την ιστορία ενός μικρού αγοριού,που ενώ προέρχεται στο μακρινό του παρελθόν από καλλιτεχνική οικογένεια μουσικών και το ίδιο αγαπάει πολύ τη μουσική και προσπαθεί με κάθε τρόπο να επικοινωνεί μαζί της ,ένα άτυχο γεγονός διαταράσσει την οικογενιακή εστία και ο θυμός της προ προγιαγιάς του αναγκάζει όλη την οικογένεια από κει κ στο εξής και για πολλές δεκαετίες, να μην έχει καμία επαφή με τη μουσική. Κανένα τραγούδι, κανένα όργανο στο σπιτι, καμία συμμετοχή σε γιορτή. Και όλοι το δέχονται αδιαμαρτύρητα γιατί έτσι πρέπει και γίνονται οι καλύτεροι υποδηματοποιοί. Πόσα κ πόσα πρέπει δεν έχουμε δεχτεί χωρίς καν να αναρωτηθούμε από πού προέρχονται ,ποιός μας τα επιβάλλει και γιατί πρέπει να τα ακολουθούμε είτε σαν οικογενειακή παράδοση είτε σαν επιθυμία κάποιου παλιότερου προσώπου.
Το μικρό αγόρι όμως κάνει την επανάστασή του. Δεν μπορεί να αγνοήσει την καρδιά του και τη θέλησή του. Ξέρει βαθιά μέσα του οτι ακολουθώντας ό,τι και οι υπόλοιποι θα ήταν δυστυχισμένο όλη του τη ζωή.Αντιστέκεται στην οικογένειά του και φεύγει από το σπίτι για να πραγματοποιήσει το όνειρό του.
Στο δρόμο όμως της επανάστασής του συναντάει κάποιον που δεν ”φαίνεται” αξιόπιστος αλλά θα γίνει ο καλύτερός του φίλος και βοηθός, όπως συμβαίνει τόσες και τόσες φορές που… άνθρωποι που δεν μας γεμίζουν το μάτι γίνονται πραγματικοί βοηθοί μας. Συναντάει μέλη της οικογένειάς του που και πάλι για το καλό του προσπαθούν να τον αποτρέψουν από το όνειρό του, όπως τόσες και τόσες φορές έχει συμβεί σε όλους όπου κάποιοι μεγαλύτεροι ”ξέρουν” το καλό μας και αντί να γίνονται βοηθοί και συμπαραστάτες προσπαθούν να επιβάλλουν τα δικά τους θέλω. Συναντάει και τους ματαιόδοξους που μπροστά στη φήμη και την επιτυχία δεν διστάζουν να θυσιάσουν φιλία, αξίες ακόμη και ζωές.
Στο τέλος όμως ; Τι μένει ;
Αφού προδίδεται από το ίνδαλμά του που θεωρούσε μοναδικό, εξαιρετικό και υπερταλαντούχο, καταλαβαίνει ότι μόνο η οικογένεια που αγαπάει πραγματικά τα παιδιά της αξίζει την πίστη και την αφοσίωση του .Κάτι περισσότερο ξέρουν αυτοί οι γονείς που προσπαθούν με τον καλύτερο τρόπο να γίνουν παράδειγμα για τα παιδιά τους και να τους δώσουν τα καλύτερα εφόδια για τη δική τους ζωή. Καμιά φορά όμως στον διαρκή αγώνα τους ξεχνούν οτι πρέπει να στηρίζουν και τη θέληση των παιδιών τους, να αφήνουν πρωτοβουλίες, να τους έχουν εμπιστοσύνη και να μην ανυσηχούν τόσο πολύ για τα μικρά τους ανθρωπάκια που μεγαλώνουν και πέρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Η προστασία, προστασία αλλά και η ελευθερία,ελευθερία.
Στο τέλος του έργου η σιγκίνηση έχει κορυφωθεί .Η Μαρία μου, αναζητά το χέρι μου. Αισθάνομαι όλη της την αγάπη και λατρεία να με διαπερνά. Το ίδιο αισθάνομαι κ εγώ. Το κλάμα τρέχει κορόμηλο . Αυτό όμως που δεν περίμενα με τίποτα είναι η συνέχεια. Ενώ ηρεμούμε λίγο και το έργο τελειώνει και πρέπει να σηκωθούμε από τις θεσεις μας και να κατευθυνθούμε στην έξοδο γιατί ακολουθεί κ ένα πάρτυ στο οποίο έχουμε αργήσει λιγουλάκι, η Μαρία μου δεν σταματάει να κλαίει!!! Η ενσυναίσθηση αυτού που βίωσε είναι τόσο βαθιά που εκείνη τη στιγμή ένιωσα το μεγαλείο μιας ψυχής παιδικής και αθώας που διψάει για αγάπη και αγκαλιά που αισθάνεται οτι έχει έναν προορισμό αλλά δεν τον έχει ανακαλύψει ακόμα και για το οποίο με εχει ρωτήσει πολλές φορές . Γιατί ζω μαμα;;; Αλλά γι’ αυτό θα σας μιλήσω σε άλλο πόστ. Διάβασε εδώ
Αγαπημένο μου παιδί,
Αν θες να κλάψεις, κλάψε. Το κλάμα λυτρώνει την ψυχή . Μια ψυχή δυνατή που μπορεί και παλεύει.
Αν θες να νιώσεις, νιώσε. Πες τι νιώθεις. Ειναι υγεία και πρόοδος.
Αν θες να μάθεις τον προορισμό σου, πάλεψε. Βάλε στόχους, άδραξε τις στιγμές σου, κάνε πραγματικότητα τα όνειρά σου.
Όλη η οικογένεια είναι στο πλάϊ σου!!!