Σε αυτό το post θα ήθελα να σου μιλήσω για κάτι πολύ ιδιαίτερο που αφορά την Χριστιανοσύνη, την Ορθόδοξη Ελλάδα μας, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας. Κάτι που ούτε εγώ γνώριζα όπως και οι περισσότεροι Έλληνες και το οποίο με συγκίνησε πάρα πολύ. Θα παραθέσω και απόσπασμα ομιλίας που μίλησε στην καρδιά μου.
2 Φεβρουαρίου-Υπαπαντή-Γιορτή της Μητέρας.
Πρόκειται για τη μεγάλη γιορτή της Υπαπαντής Του Κυρίου μας. Αυτή τη μέρα για πρώτη φορά η Αγία Μητέρα όλων μας και του Χριστού μας, βγαίνει στον κόσμο σαν Μανούλα και πηγαίνει στον ναό για να αφιερώσει τον Υιό της στον Θεό. Αυτό που κανουν και οι Ελληνίδες Ορθόδοξες Μανούλες του τόπου μας παίρνοντας ευχές και οι ίδιες και τα παιδιά τους.
Αυτή λοιπόν η Τέλεια και Αγία Μάνα, η Μάνα όλων των ανθρώπων τιμάται σήμερα και μαζί της τιμώνται και όλες οι Ελληνίδες Ορθόδοξες Μητέρες. Τη σημερινή ημέρα της 2 Φεβρουαρίου κάθε έτους από το 1929 έχει καθιερώσει η Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, σαν Γιορτή της Μητέρας τιμώντας τους κόπους, τις θυσίες της και την ανεκτίμητη προσφορά της στην οικογένεια και την κοινωνία μας.
Αποσπάσματα της ομιλίας.
Μάνα – Μητέρα – Μανούλα ….
Είναι το όνομα του Θεού στα χείλη και στις καρδιές των μικρών παιδιών.
Ένας άγγελος ρώτησε κάποτε τον Θεό.
Πώς θα προστατεύσουμε στη γη τα αθώα παιδιά.
Και ο Θεός απάντησε: Έπλασα την Μητέρα.
Χαρακτηριστικό της καλής μητέρας είναι η φιλοστοργία, η αγάπη και η θυσία. Η γυναίκα που από την στιγμή της σύλληψης, της γέννησης , ή της πρώτης ματιάς, σπάει το εγώ και γίνεται ΕΣΥ. Σε αποδέχεται για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που θα ήθελε να είσαι…
Η μάνα που θα πει: δεν πεινάω, για να φας ΕΣΥ. Που βλέπει το παιδί της πίσω από κλειστές πόρτες και το προστατεύει από ανοικτά παράθυρα. Που ξέρει να θεραπεύει με την αγκαλιά της, την αγάπη της και το μαγικό φιλί της…. Που καταλαβαίνει τι σε απασχολεί χωρίς καν εσύ να της το πεις…. Που δεν έχει χρόνο ν’ αρρωσταίνει, που μπορεί φαινομενικά να έχει 10 χέρια, 10 πόδια για να φροντίσει, να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να διαβάζει, να παίζει, ν’ αγκαλιάζει, μα εικονικά έχει μόνο δυο.
Η μητέρα δεν προδίδει, δεν εγκαταλείπει, αγαπάει μόνο.
Μεγαλώνει το παιδί της χωρίς εγωισμό, μα μονάχα με αγάπη. Δεν έδωσε το παιδί της για υιοθεσία, παρ’ όλο που ή ίδια δεν είχε να φάει. Που μεγαλώνει ένα παιδί με σύνδρομο DOWN, σπαστικό, αυτιστικό, κωφάλαλο, ανάπηρο, ή ότι άλλο μπορεί να καθιστά έναν άνθρωπο διαφορετικό, αλλά το καμαρώνει, δεν το κρύβει.
Μητέρα, αυτή που ξέρει να πνίγει το δάκρυ και τον πόνο της, μόνο και μόνο για να μην σε στενοχωρήσει. Που σε μαθαίνει να πετάς για να βρεθείς εκεί που αγαπάς.
Είναι αυτή που από την πρώτη ημέρα που σε πρωτοαντίκρισε έγινε η ζωή της ομορφότερη…. που δεν σου είπε ποτέ πόσο έκλαψε για σένα. Ότι ήσουν ένα λάθος.
Αν μπορούσαν οι σύγχρονες μητέρες…..
Αν μπορούσαν οι σύγχρονες μητέρες να συνειδητοποιήσουν την σημασία αυτού του ρόλου, σε μια εποχή όπου το πνεύμα του ατομικισμού έχει θριαμβεύσει και βλέπουμε τους νέους να προβάλουν διαρκώς την λέξη: “έχω δικαίωμα” μόνη να ξεκουράζομαι, να βγαίνω έξω, να απολαμβάνω, να δουλεύω, να βγάζω χρήματα, έρχεται ο λόγος της εκκλησίας να δείξει άλλη διάσταση. Είναι ευτυχία για την γυναίκα, να κουράζεται, να θυσιάζεται για τα παιδιά της και αυτό ας είναι ένα μήνυμα προς τους γονείς που μεγαλώνουν παιδιά, να θυσιάζονται γι αυτά, χωρίς γογγυσμούς και γκρίνιες, και έτσι να τα μαθαίνουν με το παράδειγμά τους, ότι αυτό είναι που δίνει νόημα και αξία στη ζωή!
Καλή μητέρα δεν είναι αυτή που γεννάει παιδιά , αλλά αυτή που τα ανατρέφει σωστά. Γνώρισμα της μητέρας δεν είναι η γέννηση, γιατί αυτό είναι δώρο της φύσης, δώρο του Θεού, αλλά η ανατροφή των παιδιών, γιατί αυτό εξαρτάται από την ελεύθερη απόφασή της
Δεν κάνει την γυναίκα πραγματική μητέρα η γέννηση παιδιών, αλλά η καλή ανατροφή τους».
Ας σκεφτούμε σήμερα πόσες γυναίκες μεγαλώνουν πραγματικά τα παιδιά τους ή τα εμπιστεύονται σε φροντίδες άλλων. Τί αξίες παίρνουν τα παιδιά σήμερα στις οικογένειές τους, πόσες ώρες περνούν μπροστά στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο, πόσο λίγα πράγματα μαθαίνουν από την αλλοτριωμένη κοινωνία μας για τον Θεό, την πατρίδα, την θυσία, την αγάπη, την προσφορά, την Παράδοσή μας ; Κι εδώ είναι που το πρόσωπο της μητέρας παίζει τον αποφασιστικότερο ρόλο. Η πραγματική μητέρα είναι αυτή που μεγαλώνει τα παιδιά της εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, με τις αξίες που θα τα βοηθήσουν να αντισταθούν στη λαίλαπα της ισοπέδωσης των πάντων. Αυτό μόνο η μητέρα μπορεί να το κάνει κι εκεί θα φανεί πόσο καλή μητέρα είναι!
Η Μητέρα είναι το παν! Αυτή εμπνέει! Αυτή κατευθύνει! Αυτή διαπλάθει και μορφοποιεί το χαρακτήρα του παιδιού της, συνειδητά και ασυνείδητα.
Συνειδητά, με τη βοήθεια των γνώσεών της και της εμπειρίας της που απόκτησε από τη μικρή ή μεγάλη ζωή της.
Ασυνείδητα με τη φυσική, την ενστικτώδη, τη μαγική της, μπορούμε να πούμε δύναμη, που της χάρισε ο πλαστουργός Θεός.
Ας δούμε τι λέει για τη Μητέρα, ένας Ινδός Νομοθέτης:
«Ένας παιδαγωγός, λέγει, είναι ίσος προς δέκα δασκάλους, ένας πατέρας, είναι ίσος προς εκατό παιδαγωγούς, και μια μητέρα, είναι ίση προς χίλιους!»
Ναι, ότι μπορούν να κάνουν χίλιοι παιδαγωγοί, αυτό μπορεί να κάνει η καλή μητέρα μόνη της, γιατί τόση είναι η δύναμή της. Τόση είναι η φυσική της επιβολή, πάνω στα παιδιά της. Έτσι θέλησε ο σοφός Δημιουργός. Έτσι θέλησε να την καταστήσει πλάστη και συνδημιουργό, επειδή κατά μίαν Ιαπωνική παροιμία, «δεν ήθελε να τα κάνη όλα μόνος Του».
Οι μητέρες να μάθουν στα παιδιά τους, και στα κορίτσια και τα αγόρια, τι σημαίνει ανατροφή και συζυγική ζωή, ιδίως στα μεγαλύτερα. Σήμερα, τα μεγαλύτερα κορίτσια κι αγόρια ξέρουν πολλά, αλλά όχι τα ουσιώδη για την ζωή τους. Οι μητέρες και οι γιαγιάδες, καλούνται και να μιλούν και να δείχνουν με το παράδειγμά τους τι σημαίνουν όλα αυτά.
Βασικό γνώρισμα της καλής μητέρας είναι όταν αφήνει τα παιδιά της να φεύγουν από κοντά της. «Οι μητέρες εκείνες που αποχαυνωμένες από το πάθος ( από νοσηρή αγάπη) επιδιώκουν, εις βάρος του συμφέροντος των παιδιών τους, την συνεχή παρουσία κοντά τους θα μπορούσαν να ονομαστούν όχι μητέρες, αλλά φόνισσες των παιδιών τους» ! Βαρύς ο λόγος του Αγίου, αλλά θίγει δύο καυτά θέματα. Την υπερπροστασία των παιδιών που τα κάνει «μαμμόθρεφτα» και κυρίως τις διαρκείς επεμβάσεις των γονέων και ιδίως της μητέρας στο σπίτι του παιδιού, κάτι που διαλύει τόσα σπίτια σήμερα.
Χαρακτηριστικό της εκκλησιαστικής παιδαγωγικής, η ελευθερία. Η μητέρα μαθαίνει τόσα πράγματα στα παιδιά της και μετά τα αφήνει ελεύθερα να πορευτούν στο δρόμο τους!
Μένει κοντά τους πάντοτε, όταν τη χρειαστούν, σβήνει φωτιές και δεν τις ανάβει όταν έχουν προβλήματα, αλλά ξέρει πότε θα κάνει πίσω!
Η διαρκής ενασχόληση της μάνας με το παιδί δείχνει ότι η ανατροφή που δόθηκε δεν είναι καλή και η μάνα φοβάται για το παιδί της τόσο που δεν το θέλει ελεύθερο. Όμως ο Ιερός Χρυσόστομος χαρακτηρίζει αυτήν την μάνα “φόνισσα”.
Ας μεγαλώνουμε λοιπόν τα παιδιά μας με αξίες και ας τα εμπιστευόμαστε μετά. Είναι αναπόφευκτο να κάνουν και λάθη. Κι εμείς, αφού κάναμε στο ακέραιο το καθήκον μας, ας κάνουμε μετά ό,τι είναι σπουδαιότερο: δηλαδή να μιλάμε στον Θεό με την προσευχή μας! Είναι ό,τι καλύτερο!
Και ας ηχούν στα αυτιά μας και στην καρδιά μας τα λόγια του Αγίου Παϊσίου που τονίζει: «…. ότι το γάλα της μάνας δίνει υγεία στα παιδιά της, και ότι τα παιδιά δεν θηλάζουν μόνο γάλα, θηλάζουν αγάπη, στοργή, παρηγοριά, ασφάλεια και αποκτούν δυνατό χαρακτήρα … ».
Και η σημερινή μητέρα για να ανταποκριθεί στο ρόλο της πρέπει να είναι συνδεδεμένη με την πηγή της δύναμης. Το Χριστό, αλλά και να βαδίζει στα χνάρια της Παναγίας μας, της τέλειας Μητέρας, τη μητέρας των Μητέρων, της πιο ευλογημένης Μητέρας του κόσμου, όπως της το βεβαίωσε η πρώτη εξαδέλφη της Ελισάβετ “ Ευλογημένη συ εν γυναιξί … ”
Και να μην ξεχνάμε οι Μητέρες……
Και να μην ξεχνάμε οι Μητέρες, ότι από την αγάπη και την στοργή μας εξαρτάται αν το παιδί μας πέσει χαμηλά ή θα ανέβει ψηλά. Από τον τρόπο της δικής μας αγωγής εξαρτάται εν πολλοίς, αν στην κούνια μέσα κρύβεται ένας εκκολαπτόμενος άγγελος ή ένας εκκολαπτόμενος κακοποιός – και να θυμόμαστε πάντοτε ότι οι αθάνατοι πατέρες της εκκλησίας μας υπήρξαν παιδιά ευσεβών μητέρων.
Η Εμμέλεια μητέρα του Μεγ. Βασιλείου, η Νόννα του Γρηγορίου, η Ανθούσα του ιερού Χρυσοστόμου και η Μόνικα του ιερού Αυγουστίνου.
Οι μητέρες αυτές παραμένουν αιώνια πρότυπα μητέρων μετά την Θεομήτορα για κάθε εποχή. Οι μεγάλοι αυτοί Πατέρες οφείλουν το μεγαλείο τους μετά τον Θεό στις μητέρες τους, όπως και τα 9/10 των μεγάλων ανδρών κατά την ωραία διαπίστωση του ποιητή Κ. Παλαμά.
Τελειώνοντας θα αναφέρουμε:
Τα λόγια του Γάλλου φιλοσόφου του 18ου αιώνα Ρουσσώ, ο οποίος λέει: « Τρεις φορές τρέφει η μητέρα το παιδί της: με το αίμα της, το γάλα της και τις αρετές της ».
Και την παραίνεση προς όλα τα κορίτσια και σ’ όλες τις νέες γυναίκες, να γνωρίζουν ότι η ιδιότητα της μητέρας – της μάνας, αποτελεί μια ιδιαίτερη καριέρα, ένα ιδιαίτερο επάγγελμα, κανένα άλλο, είτε επιστημονικό, είτε πρακτικό, δεν είναι ανώτερό του, είναι το μεγαλύτερο προνόμιο της γυναίκας, αλλά και η μεγαλύτερη ευθύνη της και το μέτρο της όλης ικανότητος της.
Χρόνια πολλά σε όλες τις πραγματικές μητέρες, στις γυναίκες που γέννησαν μα περισσότερο στις γυναίκες που δεν γέννησαν, μα αγάπησαν…
Αυτό ειναι ένα απόσπασμα από την ομιλία της κας Φωτεινής Φωτειάδου στις 2 φεβρουαρίου 2018 στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου Θέρμης.
Η ιστορία της Αμερικανικής Γιορτής της Μητέρας…
2 Φεβρουαρίου, μιά ημέρα ευλογημένη που οι Έλληνες ακολουθώντας τα δυτικά πρώτυπα ξέχασαν ή που ούτε οι περισσότεροι καν γνωρίζουν……
Η γιορτή της μητέρας που παγκοσμίως γιορτάζεται κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, οφείλεται στο αγώνα που έκανε στις αρχές του 20ου αιώνα μία δασκάλα, ονόματι Άννα Τζάρβις από την Φιλαδέλφεια, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Η Άννα Τζάρβις αγωνίστρια από πολύ νεαρή ηλικία, ήθελε να τιμάται αυτή την συγκεκριμένη ημέρα, η μητέρα της, η οποία βοήθησε στην συμφιλίωση των Νοτίων και Βορείων μετά τον τραγικό εμφύλιο πόλεμο (1861-1865) που ήταν ο πλέον καταστροφικός πόλεμος που έζησε ποτέ το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Το Κογκρέσο, το 1914 όρισε την συγκεκριμένη ημέρα ως εθνική εορτή και οι αγώνες της Άννας Τζάρβις δικαιώθηκαν.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα το 1929, γιορτάστηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά η γιορτή της Μητέρας.
Όχι όμως την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου αλλά στις 2 Φεβρουαρίου, ώστε να συνδυαστεί με την Χριστιανική εορτή της Υπαπαντής, αφού αυτή την ημέρα έχουμε την πρώτη δημόσια εμφάνιση της Θεοτόκου ως Μητέρας.
Δυστυχώς όμως την δεκαετία του 1960 η γιορτή της μητέρας στη χώρα μας, ακολούθησε τα αμερικανικά πρότυπα και εορτάζεται πλέον τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου έχοντας χαρακτηριστικό γνώρισμα την εμπορευματοποίηση της.
Σκέψεις
Διαβάζοντας και μαθαίνοντας όλα αυτά και έχοντας μπροστά τα μάτια μου την Παναγιά Μητέρα μας με Τον Υιό της στην αγκαλιά, μου ήρθαν στο μυαλό οι σκέψεις:
Αλήθεια, ποιά ημέρα πρέπει να γιορτάζουμε εμείς οι Ελληνίδες Μάνες; Ποιά Μάνα επικαλούμαστε σε κάθε δυσκολία της επίγειας ζωής μας; Με ποιά μάνα ταυτιζόμαστε και σε ποιά μάνα θέλουμε να μοιάσουμε έστω και λίγο; Ποιά Μάνα είναι αυτή που βοήθησε να σταθούμε όρθιοι στους αγώνες της λευτεριάς του έθνους μας ανά του αιώνες; Ποιά Μάνα εκτός από εμάς προστατεύει τα παιδιά μας και όλο τον κόσμο;
Η ζωή της μάνας είναι ένας διαρκής αγώνας. Το στήριγμα της Ελληνίδας μάνας ποιό είναι;
Χρόνια Πολλά.