Τα σχολεία ξεκίνησαν και φέτος, όπως κάθε χρόνο. Το διάβασμα επίσης ξεκίνησε καθημερινά και στις περισσότερες περιπτώσεις και οι φωνές που το συνοδεύουν από το άγχος για σωστή προετοιμασία. Όλη αυτή η διαδικασία του διαβάσματος και η ένταση με έβαλε κάποια στιγμή σε σκέψεις και μου γέννησε το ερώτημα ” και μετά τί; ” Τί θα έχει συμβεί όταν θα έχει τελειώσει η υποχρεωτική σχολική φοίτηση των παιδιών μου (πιο συγκεκριμένα της μεγάλης μου κόρης, γιατί η άλλη είναι μικρή και δεν έχει διάβασμα) και έχει περάσει αυτή η φάση της ζωής μας;
Το όραμά μου
Ένα πρωινό που ετοιμαζόμουν για δουλειά, πέρασα μπροστά από το γραφείο της. Είδα το χαμό που επικρατούσε πάνω του. Σκόρπια βιβλία, φυλλάδια, ζωγραφιές, μολύβια και άλλα πολλά. Έφερα την εικόνα στο μυαλό μου όταν θα καθόταν να διαβάσει το απόγευμα με όλο αυτόν τον χαμό μπροστά της και άρχισα να παίρνω φωτιά. Επίσης θυμήθηκα και τις φορές που έχω υψώσει την φωνή μου όταν καθόμαστε παρέα να τη βοηθήσω να διαβάσει κάποιο μάθημα και αργεί να μου απαντήσει ή κάνει λάθη σε πράγματα που θα έπρεπε να ξέρει.
Απευθείας όμως μου ήρθε και μια άλλη εικόνα στο μυαλό και αμέσως αναρωτήθηκα.” ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΙ; “
Είδα το γραφείο τακτοποιημένο, τα βιβλία στη θέση τους, τα μολύβια επίσης στη θέση τους, ζωγραφιές, φυλλάδια μαζεμένα και την καρέκλα άδεια!!! Η κόρη μου φοιτήτρια κάπου κοντά ή μακριά να ξεκινάει μια καινούργια σελίδα στη ζωή της και να κουβαλάει τις αναμνήσεις της από τα σχολικά της χρόνια. Τί αλήθεια θα θυμάται; Με πιάνει τρομάρα!!!! Εμένα, πάνω από το κεφάλι της να της φωνάζω διάβασε, μην χαζεύεις, πάλι λάθος τα έκανες, τελείωνε θα καθυστερήσουμε στο μπαλέτο και άλλες πολλές επαναλαμβανόμενες παρατηρήσεις. Θα θυμάται εμένα, την ώρα που κρατώ στο χέρι μου το βαθμολογημένο τέστ, άλλοτε ευχαριστημένη άλλοτε δυσαρεστημένη, ή την ώρα που επιστρέφω στο σπίτι με την βαθμολογία του τετραμήνου από την δασκάλα.
Σας φαίνονται γνωστά όλα αυτά; Και άλλα παρόμοια που διαδραματίζονται σε κάθε οικογένεια ξεχωριστά. Άκουσα πρόσφατα ομολογία των ανηψιών μου, οι οποίοι είναι και οι δύο φοιτητές και έμεινα άναυδη από τα “βασανιστήρια” που τους έκανε η μάνα τους κι αδερφή μου.
Αναμνήσεις
Αξίζει λοιπόν τα παιδιά να κουβαλούν τέτοιες αναμνήσεις από τη μάνα ή τον πατέρα που θέλει να βοηθήσει το παιδί του στο διάβασμα, που θέλει μόνο το καλό του και έχει την φροντίδα και την έννοια του;
Εγώ μέσα μου απάντησα αυτομάτως ΟΧΙ. Θέλω το παιδί μου να πηγαίνει στο σχολείο χαρούμενο. Να είναι τακτικό και διαβασμένο, να σέβεται τον εαυτό του και τον δάσκαλό του που κοπιάζει να του μάθει, να μην κοροϊδεύει, αλλά δεν χάθηκε και ο κόσμος αν του ξεφύγει και κάτι, αν πάει αδιάβαστο και κάποια φορά. Πιο κάτω θα το αναπληρώσει και θα το εμπεδώσει ευκολότερα. Νομίζω ότι είναι καλύτερο να μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπήσουν τη γνώση και το διάβασμα σαν μια διαδικασία που θα τους φωτίσει και θα τους ανοίξει καινούργιους δρόμους. Μια διαδικασία που θα τους προσφέρει ελευθερία και καινούργιες εμπειρίες αναζήτησης. Όχι ένα καταναγκαστικό εργο, μια αγγαρεία ή υποχρέωση.
Κι ενώ σκεφτόμουν κι έγραφα όλα αυτά, ήρθε και το βιντεάκι της αγαπημένης Άσπας Τσαμαδή που μιλάει με την ειδική σύμβουλο Χριστίνα Γκίκα, η οποία μας δίνει την TOP συμβουλή για το διάβασμα στο σπίτι. Δείτε το βίντεο και διαβάστε το post.
Η ανάμνηση της μάνας ή του πατέρα που στέκεται δίπλα στο παιδί και το βοηθάει στο διάβασμα, δεν θα είναι πια τόσο τρομακτική, αλλά γεμάτη τρυφερότητα και αγάπη. Ο καθένας μας θα βρει μόνος του τον τρόπο που θα το καταφέρει αυτό. Πάρτε βαθιές ανάσες και οπλιστείτε με υπομονή. Ελπίζω όταν τα παιδιά μας θα έχουν τελειώσει το σχολείο, να μας λένε ένα μεγάλο ευχαριστώ και όχι να μας επικρίνουν.
Ουσιαστική βοήθεια
Μαμάδες και πατεράδες όλου του κόσμου, ελλατώστε την ένταση της φωνής σας και διδάξτε στα παιδιά σας την υπομονή, την επιμονή, την αγάπη για τη μάθηση και την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, με το δικό σας παράδειγμα. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο στην πράξη και εύκολο στα λόγια. Ακόμα κι εγώ που τα ενστερνίζομαι όλα αυτά, προσπαθώ να τα εμπεδώσω μέσα μου και να τα κάνω πράξη, αλλά δεν το καταφέρνω πάντα. Η συνειδητοποίηση όμως, η συνεχής προσπάθεια και η εκπαίδευση του εαυτού μας θα φέρουν το καλό αποτέλεσμα και στα παιδιά μας.