Παρόλο που ξεκίνησα τα άρθρα μου με μαγικές στιγμές και χρυσόσκονες, και μετά από αυτό που έγραψα για τις μανάδες, σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω για κάτι που πονάει όλους, που τρομοκρατεί εμένα προσωπικά και με κάνει πολύ ευαίσθητη. Είναι όμως αναπόφευκτο γεγονός της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο αποχωρισμός.

Πόσο βαθιά πονάει ο αποχωρισμός ; Αυτός όμως!!! Που ξέρεις ότι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να δεις τον αγαπημένο σου άνθρωπο να κινείται ανάμεσά σου, να μιλάει, να γελάει, να θυμώνει. Είναι πολύ διαφορετικό να ξέρεις οτι κάπου ζει μακριά και ελπίζεις ότι θα έρθει η στιγμή που θα τον σφίξεις στην αγκαλιά σου, θα του δώσεις ένα γλυκό φιλί.
‘Οταν λοιπόν πριν κάποιους μήνες έφυγε μία αγαπημένη από τη ζωή, βρισκόμενη στο χώρο που θα την αποχαιρετούσαμε για τελευταία φορά και διασχίζοντας έναν διάδρομο του κοιμητηρίου, είδα μια κοπέλα μικρή σε ηλικία που στεκόταν μπροστά από έναν φρεσκοκαλλυμένο με χώμα, τάφο. Κάποιον θρηνούσε σιωπηλά από τα βάθη της ψυχής της.
Σκέψεις κατέκλεισαν το νου μου. Άραγε αυτό το χρόνο που αφιέρωνε για να σταθεί πάνω από το φρεσκοστοιβαγμένο χώμα , τον είχε αφιερώσει όσο έπρεπε για να βρίσκεται κοντά στον άνθρωπό της, δίπλα του, όσο ζούσε; Να του κρατάει το χέρι, να του μιλάει, να νιώθει τον χτύπο της καρδιάς του, να ζεσταθεί στην αγκαλιά του, να γελάσει μαζί του ή έστω να θυμώσει; Να αφιερώσει το χρόνο της όσο ήθελε και αυτή και ο άλλος αγαπημένος; Μπορεί και να το είχε κάνει. Να βρισκόταν δίπλα του περίσσιο χρόνο, οπότε ο πόνος το ίδιο μεγάλος. Η συνείδηση όμως ήσυχη ότι έκανε όσα έπρεπε και ήθελε, για να δώσει και να πάρει χαρά σε αυτόν τον άνθρωπο.
Πολλές φορές στο μυαλό μου έρχεται μία άλλη αγαπημένη που έχει φύγει αρκετά χρόνια από τη ζωή μας . Στεναχωριέμαι , βαραίνει η ψυχή μου και κλαίω .Όμως κάποια στιμή αναλογίστηκα πόσο τυχερή είμαι που υπήρξε στη ζωή μου και τη φώτισε, την ομόρφυνε, και την καθοδήγησε με τον τρόπο ζωής της, την καλοσύνη της, την αγάπη της, το χαμόγελό της, την υποστήριξή της, και τα ποήματά της (γιατί έγραφε και ποιήματα). Πάντα θα τη θυμάμαι με αγάπη για τις τόσες όμορφες αναμνήσεις που πρόσφερε σε μένα, αλλά και σε όλους τους ανθρώπους γύρω της.
Τελικά σε έναν αποχωρισμό πρέπει να θρηνούμε την απουσία τη φυσική, ή να χαιρόμαστε με την ευλογία της μέχρι πρώτινος παρουσίας και τις γλυκές αναμνήσεις;
Ξέρω ότι πολλοί απο εσάς έχετε τις ίδιες ανυσηχίες . Κι εγώ προσπαθώ να καθυσηχάσω τις δικές μου.
Καμιά φορά και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ηλικιωμένους αγαπημένους, παππούδες και γιαγιάδες, καλό είναι να σκεφτόμαστε τί θέλουν αυτοί από εμάς και όχι μόνο τι μπορούμε εμείς να δώσουμε σε αυτούς τη δεδομένη στιγμή. Ο χρόνος μαζί τους ειναι πολύτιμος. Ο χρόνος με τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι πολύτιμος. Ας μην τον σπαταλάμε σε μικροπράγματα που μας απομακρύνουν και ας μην θεωρούμε καμία παρουσία δεδομένη.
Αγκαλιάστε τους αγαπημένους σας, δώστε τους πολλά γλυκά φιλιά, πείτε τους σε αγαπώ πολλές φορές, αμέτρητες φορές, χαρείτε τον ήλιο τη βροχή μαζί τους, γελάστε, παίξτε, περπατήστε δίπλα δίπλα, μιλήστε για τα όνειρά σας και τις φιλοδοξίες σας, πιείτε ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ παρέα και ξεχειλίστε από ευγνωμοσύνη και ευτυχία, που έχει ο ένας τον άλλον.

Γι’ αυτό λοιπόν, μία είναι η βασική συνταγή για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον πόνο του αποχωρισμού. Αγαπήστε γιατί χανόμαστε! Και μάλιστα χωρίς προειδοποίηση. Αγαπήστε τώρα που μπορείτε τους ξεχωριστούς για σας ανθρώπους και τώρα που μπορούν κ αυτοί να δεχτούν την αγάπη σας και να ανταποδώσουν με τον τρόπο τους.
ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ ….ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ