Γιατί υπάρχει και δεύτερη φορά

Να λοιπόν που υπάρχει και δεύτερη φορά και έφτασε έτσι ο καιρός να ξαναμπώ στο θέατρο του παιδικού σταθμού για να απολαύσω την πρώτη καλοκαιρινή γιορτή της μικρής μου κόρης Αγγελικής.

Έφερε τη στολή σπίτι και βάλθηκε να τη δοκιμάζει για να την καμαρώσουμε. Καθώς την κοιτούσα, τη φαντάστηκα πάνω στη σκηνή με τη στολή της, όλο σκέρτσο και όλο νάζι και πέρασαν από μπροστά μου και όλες οι άλλες φορές  που θα την καμαρώσω μέχρι να φτάσει νήπιο και να πάει δημοτικό. Πόσο μεγάλωσε το μικρό μου κοριτσάκι. Πόσο γρήγορα προχωρήσαμε όλοι μας. Και μέσα μου υπάρχει ακόμα αυτό το αγκαθάκι. Κάνω τα πράγματα σωστά; Έδωσα; Δίνω τη σημασία που πρέπει στο μικρό μου παιδί; Του μεταδίδω τις αξίες και τις γνώσεις για να γίνει ένας καλός άνθρωπος; Δίνω τόσα, όσα έδωσα στο μεγαλύτερο παιδί;

Ένα είναι σίγουρο. Ότι μεγαλώνει με διαφορετικό τρόπο, με διαφορετική διάθεση. Ο χρόνος είναι πλέον μοιρασμένος στα δύο και αν βάλουμε και την ενέργεια που χρειάζεται η φροντίδα του σπιτιού και του συντρόφου, στα τρία. Οπότε από τη μεριά μου ο χρόνος ασχολίας μαζί της λιγότερος και η ενέργεια, όσο μου το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου, ίση μοιρασμένη. Όμως αυτό που διαπιστώνω καθημερινώς είναι ότι το δεύτερο παιδί από μόνο του είναι πιο ανεξάρτητο. Προσπαθεί, και με την κατάλληλη βοήθεια και καθοδήγηση, τα καταφέρνει πολύ καλά.

Τέτοιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου καθώς προσπαθούσε μόνη της να φορέσει με καμάρι τη στολή της. Διέκρινα στα μάτια της αυτοπεποίθηση και πάθος.

Η ημέρα της γιορτής έφτασε. Η προετοιμασία άρχισε μία ώρα νωρίτερα για να είμαστε όλοι έτοιμοι στην ώρα μας. Η Αγγελική φόρεσε τη στολή της, οι υπόλοιποι τα καλά μας και ξεκινήσαμε για το χώρο του σχολείου. Αυτή τη φορά ήθελε να πιάσει το χέρι της μεγάλης της αδερφής και όχι της μαμάς όπως συνήθως. Η αδερφή της την καμάρωνε και την επαινούσε συνεχώς. Της έδινε συμβουλές και θάρρος.

Για δευτερη φορά στη γιορτή του παιδικού σταθμού
Πιασμένες από το χέρι και έτοιμες για τη γιορτή

Φτάσαμε εγκαίρως, πιάσαμε τη θέση μας και αναμέναμε. Τι περίεργα συναισθήματα ένοιωθα σε έναν χώρο που αφήσαμε αρκετά χρόνια πρίν και δεν ξέραμε αν θα γυρνούσαμε ποτέ πίσω; Και όμως, είμαι εδώ για να καμαρώσω, να χαρώ, να κλάψω, να ελπίσω σε έναν καλύτερο κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά δεν μου βγήκαν δάκρυα συγκίνησης. Μόνο χαρά. Πολύ χαρά θα έλεγα που καμάρωνα το μικρό μου κοριτσάκι, που το έβλεπα να συμμετέχει ενεργά σε όλη τη γιορτή χωρίς ντροπή, χωρίς στεναχώρια, χωρίς να της λείπει κάτι και να με αναζητά. Και αισθάνθηκα υπερήφανη. Πολύ υπερήφανη. Και εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ότι κάτι καλό κάνω και γι’αυτό το παιδί, από αυτά που ξέρω, από αυτά που μαθαίνω καθημερινώς σαν γονιός. Προσπαθώ πάντα να βελτιώνομαι σαν άνθρωπος και σαν μάνα. Γιατί είπαμε!! Δύσκολο κομμάτι στη ζωή μιας γυναίκας η μητρότητα. Όταν όμως έχει παρέα καλούς συνοδοιπόρους και ανοιχτό μυαλό και μάτια, πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης.

Παιδιά στη γιορτή
Τα παιδάκια μας στη γιορτή

Αγαπημένο μου παιδί

Είμαι πολύ υπερήφανη για σένα. Εύχομαι, την αυτοπεποίθηση που διέκρινα σε αυτή την πρώτη σου δημόσια εμφάνιση, την σπίθα της χαράς και της ζωντάνιας που ξεπρόβαλαν από μέσα σου, να την κουβαλάς μαζί σου μέχρι το τέλος της ζωής σου. Και στη μοναξιά σου και στην κοινωνική και δημόσια ζωή σου να σε συνοδεύουν η λάμψη, η ενέργεια, το σθένος και η χαρά που είδα εγώ στα μάτια σου και στις κινήσεις σου.

Να μεταδίδεις όλα αυτά τα θετικά συναισθήματα με αγάπη και να κάνεις τον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω σου καλύτερους.

1 σκέψη στο “Γιατί υπάρχει και δεύτερη φορά”

  1. Πόσο με συγκινείς κάθε μα κάθε φορά… Και πόσο ταυτιζομαι… Τα δεύτερα παιδιά ίσως λίγο “παραμελημένα” αλλά τόσο ανεξάρτητα! Να τις χαίρεστε!

    Απάντηση

Σχολιάστε