Την Κυριακή γιορτάσαμε την Εθνική Επέτειο του μεγάλου ΟΧΙ που φώναξε η Ελλάδα στο ιταλικό τελεσίγραφο. Ένα ΟΧΙ βροντερό και εθνικό. Τα κορίτσια δεν συμμετείχαν στην παρέλαση οπότε είχαμε την ευκαιρία να πάμε στην ιδιαιτέρα πατρίδα μας, να απολαύσουμε τη φύση και να παρακολουθήσουμε εκεί τις εκδηλώσεις για την Εθνική μας εορτή.
Ξημέρωσε Κυριακή και κρατώντας τις ελληνικές σημαίες στα χέρια κατεβήκαμε στην πλατεία όπου θα γινόταν η παρέλαση. Είδαμε την κατάθεση στεφάνων. Το στατιωτικό άγημα στεκόταν δίπλα μας και η στρατιωτική μπάντα έπαιξε το γνωστό τραγούδι του Ντούτσε και έψαλλε τον Εθνικό μας Ύμνο. Ακολούθησε η παρέλαση στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Όλα τα σχολεία συμμετείχαν, με τμήματα μικρών και μεγάλων παιδιών ντυμένα με τις παραδοσιακές φορεσιές της Ελλάδας ή με την ομοιόμορφη στολή τους. Απαραίτητη και η παρουσία του στρατού.

Στη συνέχεια ακολούθησαν τοπκοί και παραδοσιακοί χοροί από τα παιδιά στην κεντρική πλατεία της πόλης και το θέαμα και τα ακούσματα ήταν πολύ ευχάριστα.

Τα συναισθήματά μου
Μου άρεσε πολύ που έβλεπα τους μελλοντικούς ενήλικους πολίτες της πατρίδας μας και τους υπερήφανους γονιούς. Κάθε φορά που παρακολουθώ αυτές τις εκδηλώσεις στις Εθνικές Επετείους νιώθω το δέος για όλους αυτούς τους Έλληνες ήρωες να διαπερνά την ψυχή μου και από συκγίνηση δακρύζω. Τα τελευταία χρόνια όμως που ήρθαν στη ζωή μου τα παιδιά μου, συγκινούμαι ακόμα περισσότερο καθώς τα φαντάζομαι να παρελαύνουν κι αυτά στοιχισμένα και καματωτά, σαν φόρο τιμής σε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν για μια ελεύθερη πατρίδα.
Νιώθω τη θυσία και την προσφορά τους σε όλους εμάς τους μεταγενέστερους να είναι ζωντανή και να μας κάνει υπερήφανους. Νιώθω ότι ψηλώνω λίγο περισσότερο κι εγώ σαν Ελληνίδα, για αυτούς τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για την ελευθερία μας. Δάρυα τρέχουν από τα μάτια μου όταν η φιλαρμονική παίζει τα εμβατήρια και τα παιδιά μας περνούν καμαρωτά. Ακόμα και τις εποχές που δεν είχα παιδιά την ίδια συγκίνηση ένιωθα και τα ίδια δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου.Τα νεαρά φυντάνια είναι εδώ, στέκουν αγέρωχα παρά τις δυσκολίες και δίνουν ελπίδα για μια Ελλάδα δυνατή, ενωμένη, με καθαρή φωνή και γνώμη, για το καλό όλων των Ελλήνων.
Θυμάμαι τότε που ήμουν εγώ μαθήτρια, όλη αυτή η προετοιμασία της παρέλασης , των σχολικών εορτών και των ποιημάτων με άγχωνε, με κούραζε και οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούσαμε να την αποφύγουμε κάνοντας μια μέρα κοπάνα από το σχολείο. Τώρα όμως αισθάνομαι τυχερή που τα έζησα, που συμμετείχα, που κράτησα την ελληνική σημαία ψηλά, που ένιωσα αυτά τα έντονα συναισθήματα έστω και αγχωμένη για το αν θα θυμηθώ τα λόγια μου μπροστά στον κόσμο. Αισθάνομαι τυχερή που έχω αυτές τις αναμνήσεις.
Αγαπημένο μου παιδί
Αγάπα την πατρίδα σου, αγάπα την οικογένεια σου την πατρική και την ευρύτερη, αγάπα τον Δημιουργό σου και την ελευθερία. Έχε πίστη σε αυτές τις αξίες. Αυτά είναι τα μεγάλα ιδανικά που φτιάχνουν ρίζες βαθιές και όσοι σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί να έρθουν θα σε κρατήσουν όρθια στη θέση σου. Βάλε κι εσύ το δικό σου πετραδάκι, με τον καλύτερο τρόπο που μπορείς, στις μεγάλες αυτές αξίες που μας κληροδότησαν οι προγενέστεροι δίνοντας το αίμα τους και τη ζωή τους.
Και κάτι ακόμα αγαπημένο μου παιδί… Χρωστάς κι εσύ όπως και όλοι μας, να πεις ένα βροντερό ΟΧΙ στη φτώχεια, στην αδιαφορία, στη βία, στην κακοποίηση κάθε μορφής, στο ψέμα, στην προδοσία και σε τόσα άλλα κακά που θα συναντήσεις στο διάβα σου. Υπερασπίσου τις αξίες σου και τα πιστεύω σου και με τη δύναμη που δίνει η ενότητα και η αλληλεγγύη, μπορεί η δική σου γενιά να κάνει θαύματα!