Το Φθινόπωρο μπήκε για τα καλά. Επανήλθαμε σε κανονικούς ρυθμούς δουλειάς και υποχρεώσεων και πιο πολύ μετά το άνοιγμα των σχολείων. Αυτό όμως που κουβαλάμε στην καρδιά και στο μυαλό μας είναι οι ευχάριστες στιγμές του καλοκαιριού και των διακοπών. Μια από αυτές τις στιγμές είναι κι εκείνη που αγκαλιάζεις με λαχτάρα, αγάπη και νοσταλγία ανθρώπους που έχεις να δεις χρόνια πολλά ή μήνες πολλούς. Παιδιά που σπουδάζουν ή ζουν σε άλλη χώρα, αδέρφια, ξαδέρφια, σύζυγοι που κατ’ ανάγκη ζουν χωριστά, φίλους καρδιακούς και αγαπημένους. Κι εκεί, μέσα σε αυτήν την αγκαλιά, αισθάνεσαι… σαν να μην πέρασε μια μέρα… από την τελευταία φορά που είχατε σφιχταγκαλιαστεί, που τα είπατε πρόσωπο με πρόσωπο, που γελάσατε και κλάψατε μαζί.
Η περίοδος των διακοπών, είναι για πολλές οικογένειες που έχουν αποδημήσει, μια καλή ευκαιρία να ταξιδέψουν πίσω στην πατρίδα και να βρεθούν με την υπόλοιπη οικογένεια. Να γευτούν ξανά εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις νοσταλγικές και αξέχαστες.
Πρόσωπα αγαπημένα ανοίγουν την αγκαλιά τους κι σφίγγουν τους έτερους αγαπημένους. Κι αυτή η αγκαλιά είναι που δίνει δύναμη σε όλους να συνεχίζουν να ζουν χωριστά και να ξέρουν ότι αυτό θα συμβεί ξανά και ξανά τις περιόδους που θα ξανασμίγουν. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ ο χρόνος δεν είναι αρκετός για να χορτάσεις τους αγαπημένους σου. Περνά τόσο γρήγορα, γιατί έχεις να πεις τόσα πολλά, να θυμηθείς, να νιώσεις, να αναπολήσεις. Όμως και πάλι δεν αργεί η μέρα που μετά από μήνες ή χρόνια ανοίγεις πάλι την αγκαλιά και τους σφίγγεις και αισθάνεσαι για ακόμα μια φορά σαν να μην πέρασε μια μέρα!!!
Κάποιος ήρθε από μακριά
Έτσι ένοιωσα κι εγώ φέτος το καλοκαίρι όταν μετά από πέντε χρόνια είδα το προσωπάκι της αγαπημένης μου ξαδέρφης, που ώντας υπήκοος κάποιας μακρινής χώρας ή μάλλον άλλης ηπείρου, ήρθε για τις καλοκαιρινές της διακοπές. Μας δόθηκε η ευκαιρία να συναντηθούμε και για λίγες ώρες να νοιώσουμε όπως όταν ήμασταν παιδιά, να ξαναθυμηθούμε τις τρέλες και τα αστεία μας, να πούμε για τα καινούργια που βιώνουμε. Η ζωή προχωράει. Οι αλλαγές είναι καλοδεχούμενες και αναπόφευχτες αλλά οι ρίζες είναι γερές και μας δένουν με αγάπη και πραγματικό νοιάξιμο.
Ξέρω ότι είναι πολλοί (κι εγώ μία από αυτούς) που αισθάνονταi νοσταλγία και για πρόσωπα που ζούν εντός Ελλάδος, γιατί τους χωρίζει μια μεγάλη χιλιομετρική απόσταση η οποία δεν τους επιτρέπει να βρίσκονται συχνά και να τα λένε από κοντά. Είναι όμως λίγο διαφορετικό το τσίμπημα στην καρδιά όταν καλωσορίζεις ή αποχαιρετάς αγαπημένους που ζουν σε άλλη χώρα ή ήπειρο.
Όταν όμως όλοι είναι υγιείς και μονοιασμένοι πάντα θα έρχεται η ευλογημένη ώρα να σμίξουν!
Καλή αντάμωση!
.