Πριν δέκα χρόνια γεννήθηκα σαν μαμά!!!

Ναι!!!  Δέκα χρόνια πέρασαν από τότε που γεννήθηκα σαν μαμά!

Ναι!!!  Δέκα χρόνια πέρασαν από τότε που κράτησα στην αγκαλιά μου τη νέα ζωή, που την είπα Μαριγώ. Μια ζωή που πήρε πνοή από την δική μου ύπαρξη. Μια ζωή που ξεκίνησε το δικό της ταξίδι προστατευμένη για εννιά μήνες μέσα στο δικό μου κορμί και μετά άρχισε να βλασταίνει και να ανθίζει μέσα στην αγκαλιά μου.

Δέκα χρόνια πέρασαν από τότε που ξεκίνησα μια καινούργια διαδρομή, αυτή της μητρότητας, με τον ίδιο άνθρωπο πλάι μου για πολλά χρόνια, στον ίδιο συντροφικό δρόμο αλλά αυτή τη φορά λίγο πιο φαρδύ να χωράει τρεις και αργότερα τέσσερις ανθρώπους πλάι πλάι. Βήμα ταχύ, βήμα αργό, βήμα κανονικό. Όλα τα΄χει η ζωή. Ο δρόμος άλλοτε ευθεία, άλλοτε με στροφές που κρύβουν εκπλήξεις, άλλοτε ανηφορικός, άλλοτε κατηφορικός.

Ο δρόμος της μητρότητας δύσκολος με πολλές φροντίδες, κούραση και θυσίες. Μα και τόσο ευχάριστος, γεμάτος εναλλαγές, εκπλήξεις, πολλές αγκαλιές που όλοι έχουμε ανάγκη και αγάπη. Συναισθήματα απερίγραπτα που πιστεύω πως όταν γίνεις μάνα μπορείς να αισθανθείς σε βάθος.

Μάνα είναι αυτή που γεννάει και μεγαλώνει τα παιδιά της, μάνα είναι κι αυτή που μεγαλώνει παιδιά σαν να είναι δικά της. Προσφέρει τον εαυτό της, την αγάπη της, νοιάζεται και πονάει σαν βιολογική μάνα. Όπως έχω ξαναγράψει,  Μάνα μία και μοναδική!

Σήμερα γιορτάζουν οι μανούλες του κόσμου. Οι δικές μας μανούλες που μας έδωσαν ζωή, που πήραν ζωή από τις δικές τους μανούλες και ούτω καθ΄εξής. Η ζωή γεννάει ζωή και αυτό θα συνεχίζεται για αιώνες, όσο η φύση θα μας υπομένει και θα μας συντηρεί.

Αγαπημένο μου παιδί

Αυτό που επιθυμώ είναι τα δυό μου χέρια να κρατάνε σφιχτά δύο άλλα μικρότερα χεράκια μέχρι το τέλος της ζωής μου. Πότε θα τα οδηγώ εγώ, πότε θα με οδηγούν αυτά. Μαζί όμως θα περάσουμε  στιγμές γαλήνιες και στιγμές φουρτουνιασμένες. Το μαζί  θα μας κάνει δυνατές στον δύσκολο δρόμο και η αγάπη θα μας φωτίζει και θα μας δίνει χαρά.

Χιλιόχρονα τα παιδάκια μας, χιλιόχρονες κι εμείς οι μανούλες.